یادم می یاد دو سال پیش همین موقع ها رفته بودیم پای دسته. دسته جات مختلف می اومدند . عکس یک پسر بچه توجهم رو جلب کرد. عکسهای زیادی رو یادبود گذاشته بودند، جوونهایی که سال قبل علم امام حسین رو رو شونه هاشون حمل می کردند و حالا عکسهای اونها زینت بخش بیرق و علم امام حسین شده اند. اما این عکس توجهم رو جلب کرد و معلوم بود تازه فوت شده .زمزمه هایی به گوش می رسید که با ضربات چاقوی دوستش کشته شده. و بعد فهمیدم که یک مشاجره منجر به قتلش شده بود. اونم دم مدرسه. پسره 16-15 سال بیشتر نداشت . همه با دیدن اون عکس آه حسرتی می کشیدند و قاتل رو لعن ونفرین می کردند. بیچاره اونم سنی نداشت، همکلاسی بودند. قضیه فراموشم شد تا چند روز پیش یعنی دو سال بعد از آن روز. حرفهایی می شنیدم مبنی براینکه اعدام اون پسر نزدیکه. 2سال زندان مونده بود تا 18سالش بشه. همه پدرمادرها امروز و فردا می کنند به امید بزرگ شدن فرزندشون اما ای کاش این پسر بزرگ نمی شد. بزرگ شدن یعنی مرگ، یعنی اعدام. خیلی سخته. این مدت همه امید داشتند که خانواده اون پسر ببخشند و عفو کنند اما افسوس.... .بعد از شنیدن خبر اعدامش یک لحظه آروم و قرار نداشتم و دیروز که اعلامیه اش رو دیدم ..... وای چی بگم......خودتون تصور کنید اون پسر به هیچ وجه قاتل نبود.  ساده، خیلی ساده، پشت لبش تازه سبز شده بود. به زور 15 سال می زد. با عکسش هزار حرف ناگفته می زد و می خواست از همه می خواست که گوش بدهند. می گفت زندگی حق من بود، من بچه بودم، چرا اونها نبخشیدند، و این حرفهای خودمه به اون پدر و مادر عزیز از دست داده. می دونم چه آرزوهایی براش داشتید، اما اونها هر دو مقصر بودند، بچه بودند، گناه شما بزرگتر از اون گناه بود. می تونستید چند سالی زندان نگهش دارید. دیه را هم که می خواستند بدهند اما شما قبول نکردید. همه اش به اون لحظه ای فکر می کنم که می خواست پای چوبه دار برود. خدا می دونه چه حالی داشته.مگه یک بچه چی از زندگیش فهمیده که ببرنش پای چوبه دار!!!! این دو سال چقدر انتظار کشیده که رضایت بدهند اما حیف از سنگدلی. و امسال عکس اون زینت بخش علم امام حسین می شه. خدایا حکمتت رو شکر، بزرگواری ات رو شکر اما...... نباید اینطور تمام می شد! کاش 10سال می موند زندان و با پای خودش به پیشواز مرگ نمی رفت. آخه یک بچه چی می دونه. یک پسر16ساله چی  از زندگیش فهمیده. 18سالگی شروع همه آرزوهاش بوده. من کار اونو تأیید نمی کنم و می دونم کارش جبران ناپذیر بوده اما با مرگش هیچی درست نمی شه وبدتر از قبل هم میشه.اگه سن و سالی داشت قبول ، باید مجازات می شد ولی این اتفاق ناخواسته افتاده. کاش اون پدر مادر یکمی دلشون به رحم اومده بود و بخشیده بودنش. من نمی شناسمش اما واقعا دلم براش سوخت. نمی دونم قربانی کدوم اشتباه شد، و چه کسی این میون مقصر بود؟ من فقط می دونم اسمش آرش بود و 18 سال داشت......همین! و اینو هم خوب می دونم که برای این حرفها خیلی دیر شده اما روزی هزار بار از خودم می پرسم ای کاش سرنوشت این دو تا جوون اینطور تباه نمی شد. روح هر دو شون شاد. امیدوارم هیچ وقت دیگه ای از این اتفاقات نیفتد.ای کاش همیشه یادمون می موند که عصبانیت لحظه ای ما برابر میشه با یک پشیمانی .....خدایا توی این لحظات ما رو فراموش نکن.  آمین یا رب العالمین

"

 عشق (LOVE)

عشق ، یک عکس یادگاری نیست ، یک مزاح شش ماهه یا یک ساله نیست .

واقعیت عشق در بقای آن است حقیقت عشق در عمق آن ، و این هر دو در اراده ی

انسانی ست که می خواهد رفعت زندگی را به زندگی باز گرداند .
 دختران و پسران بسیاری هستند که تمام هدفشان از طرح مساله ی عشق ،رسیدن است .
 عجب جنجالی به پا می کنند !

اعتصاب غذا ، تهدید ، گریه ، سکوت ، فریاد ... و سرانجام ، رسیدن .
 اما از همین لحظه مشکل آغاز می شود

دو روز پیش یک آگهی استخدام فاکس شد دفتر. من کار تایپش رو انجام دادم. آگهی از یکی از شرکتهای نزدیک خودمان بود که حالا اسم و آوازه اش تو دنیا پیچیده، و برای اولین بار خواسته یک لطف به مردم منطقه ما بکند و نیروی بومی استخدام کند. هر خط از اون رو که می خواندم برای خودم ، جامعه ام، جوونهامون متأسف می شدم. سر تا سر اون آگهی پر بود از سهمیه برای فلان کس مثل خیلی از این آگهی های استخدامی که چند وقت یکبار منتشر می شه. یعنی فردی با سهمیه عادی در این آگهی اصلا وجود نداشت. این 5 برگ A4با هزار بند و تبصره می گفت هر کس سهمیه داره حق زندگی داره، هر کس فامیل درجه اولش در جنگ حضور داشته جزء این سرزمین است و دیگران هیچ. تا حالا اینقدر بی انصافی ندیده بودم. همه جوانان ما به این مرز و بوم تعلق خاطر دارند. ایرانشان را دوست دارند و برای آن جان فدا می کنند. حالا این آقایان شلاق بی انصافی شان را دارند بر تن همه این جوانان می زنند. من برای خودم و همه اون جوونهایی که سهمیه ندارند متأسفم. فقط می خواهم یک نفر جواب منو بده، یک جواب قانع کننده که چرا یک فرزند شهید، یک فرزند آزاده، رزمنده می تواند با معافیت پزشکی استخدام شود و مشکلی برای آن شرکت و کارخانه پیش نیاید اما یک جوان با همان معافیت پزشکی نمی تواند؟! شاید یک جوان به یک دلیلی معافیت پزشکی گرفت و آن معافیت هیچ مشکلی برای کار کردن ایجاد نکند .پس تکلیف این جوون در این کشور با هزاران هزینه کمرشکن زندگی چی میشه؟ اون حق زندگی نداره؟ فقط اگه سهمیه داشته باشه می تونه استخدام بشه!؟ اگه یکم با چشم باز به طرافمون نگاه کنیم متوجه می شیم که چقدر آدم بیکار مثل من و شما دور و برمون هست. جوونی که خیلی وقته از زمان ازدواجش گذشته اما کار ندارد، خرج مادر وپدرش به عهده اونه. پیش دوستاش ، دوستایی که پدر پولدار دارند ، کار آزاد دارند شرمند اس. این جوونها زیادند. وقتی به این کانونهای کاریابی سری بزنیم اکثریت قریب به اتفاق اونها رو می بینیم. جوونی که رفته دانشگاه تا توی جامعه بهش با یک دید دیگه ، با دیدی محترمانه نگاه بشه باید بره کاریابی ببیند آیا این غولهای اقتصادی جامعه ما کارگر روزمزد نمی خوان. دیگه تو این جامعه مدرک تحصیلی ارزش ندارد. اینو دیدم که می گم. کار ندارند مدرکت چیه. اصلا مهم نیست که چقدر درس خوندی. تو این جامعه فقط یک قانون حکم می کنه اونم جنگه......چند ساله جنگ تمام شده؟ هیچکس تو این جامعه منکر از خودگذشتگی هایی که بسیجیان ما کردند نیستند . همه به اونها دست مریضاد می گن. همه قبولشون داریم وبراشون احترام قائلیم اما آیا دیگه وقت اون نرسیده که مدیران اجرایی جامعه ما این اکثریت قریب به اتفاق 20میلیونی را ببینند. بخدا جوونهای نور چشمی این جامعه فقط سهمیه دارها نیستند. آیا به اندازه کافی به اونها توجه نشده؟ به اندازه کافی سهمیه استخدامی شرکتها، سازمانها ، کنکور و هر چی که بوده رو به اونها اختصاص نداده ایم. پس ما چی؟ پس جوونهای دیگه چی؟؟؟؟؟؟ هنوزم سبک نشده ام. حرفهام زیادند و حوصله گفتن نیست. فقط ای کاش جامعه ما جوونهاشو می دید، اونم جوونهایی که هیچ جای دنیا همتا ندارند واینو خیلی وقته ثابت کردند. هر وقت بهشون نیاز بوده بدون هیچ منتی آماده بودند. اما.....این جوونهای بدون سهمیه هستند که چشمهای تیزبین دنیا رو متوجه ایران می کنند فقط ای کاش کسی بود و قدرشون رو می دونست اما هزاران افسوس ......