این مقدمه ای است برای حرفهای امشبم.... هر کدوم از ما عشق را اون جوری که دیده یا شنیده معنا می کنه. یا برحسب عشقی که تجربه کرده در موردش قضاوت می کنه. حتی ممکنه از شنیدن اسمش بیزار باشه و قضاوتی تلخ در موردش بکنه.قضاوتی که با اشک چشم، آه سرد و وای کاش همراه می شه. واقعا عشق یعنی چی؟ آیا همه عشقها یک جورند. یک جنسند؟ عشق مادر به فرزندش با عشق یک زن به مرد برابر است؟ نمی دونم . اما خیلی مواقع تا اسم عشق به میون میاد همه یاد عشقهای خیابونی می افتند و میگن بابا عشق چیه؟ عشق چی؟ کشک کی؟ دلت خوشه ها. ممکنه هم با شنیدن اسمش به یاد قصه های شیرین لیلی ومجنون، شیرین  و فرهاد، رومئو و ژولیت بیافتیم و به یاد بیاریم که عشق اونها به وصال نرسید واین شد سرآغاز قصه عشق. اما دلم می خواد یکمی عاقلانه تر به این مسئله نگاه کنم. خدایا اگه رومئو به ژولیت می رسید یا اگه شیرین و فرهاد به وصال هم می رسیدند ما باز هم از عشق می گفتیم. ناگفته نمونه که خدای ما خیلی مهربونه و اگه عشقی نباشه کتاب زندگی ما هم بسته می شه. دوست دارم بدونم که عشق بین ما آدمها جایگاهش کجاست؟ کی عاشق بوده؟ عشقو چطور دیده؟ چطور تجربه اش کرده؟ نمی دونم عشق آدمهای به وصال رسیده به کجا ختم شده؟ دوست دارم اگه کسی به عشقش رسیده بهم بگه که «آیا وصال یعنی پایان عشق ! »آیا واقعا اینطوره. خیلی از آدمها بدون عشق زدواج می کنند و بعد اون عشق بینشون بوجود می یاد. کدوم یکی از این عشقها دوام دارند. چه عشقی زودتر به خاکستر می شینه ، کدوم عشق اونقدر شعله ور میشه که دیگه خاکستر هم پیشش سر خم می کنه. همیشه تصور من این بوده که رسیدن ،وصال، یعنی پایان عشق. چون تا قبل از وصال به یاد هم بودند. هیچکدوم غرق در مشکلات زندگی نشده و فقط همدیگه رو دوست داشتند. اما وقتی به هم می رسیدند دیگه قراره چی بشه؟ نمی دونم قضاوت من درسته یا نه؟ اما دید من به زندگی اینو می گه که وصال یعنی یک خط قرمز  بر روی همه علایق. نمی دونم چرا این تصور رو پیدا کرده ام. من حتی وجود بچه رو هم در زندگی لازم نمی دونم. وجود بچه فقط برای بقا  آدمهاست همین!  بچه وقتی پا به زندگی می گذاره مشکلاتش رو با خودش میاره و اونوقت این بچه ست که در زندگی نقش اساسی رو بازی می کنه ، عشق زن و مرد تبدیل میشه به عشق به دیگری! به چیزی که هر دو دوستش دارند.به یک حس مسئولیت در قبال فرزند ختم میشه و تمام ..... اونوقت اون عشقی که شاید سالها با یادش زندگی کرده اند ، کم کم رنگ می بازه. مشکلات میشه مشکلات بچه، سرگرمی می شه بچه،  می دونم که خیلی ها با نظرم مخالفند اما باور کنید روی این حرفها مدتها فکر کردم. حتی  از ازدواج می ترسم. آخه مگه قراره چی بشه.دلم می خواد شما هم برام از عشق بگید اینکه اونو چطور می بینید آیا قابل لمسه؟ آیا عشق با وصال سر سازگاری داره ، یا نه با اومدنش همه چیز رو ویرون می کنه. خیلی ها می گن عاشقن ، اما نیستند، عشق شده بازیچه دست اونها. عشق،زندگی می بخشه، عشق امید با خودش می یاره، عشق همه چیز هست غیر از نا امیدی، غیر از یأس، اگه عشق نباشه زندگی معنای خودش رو از دست می ده. دوست دارم عشقو با معنای واقعی اش لمس کنم. عشق باید زندگی ببخشد، نه اینکه زندگی رو از آدم بگیره. خیلی ها رو سراغ دارم که به قول خودشون عاشق بودند . اما این عشق، با نسیمی به بوته فراموشی سپرده شده و باز اون نسیم شده عشق تازه. عشق این نیست. عشق باید تا همیشه عشقت باقی بمونه. خوشا به حال اون کسی که از عشق زندگی گرفته، با اون نفس کشیده ، و عشق بهونه بودنشه.  ای کاش هیچکس از عشقش بیزار نباشه......