دو روز پیش یک آگهی استخدام فاکس شد دفتر. من کار تایپش رو انجام دادم. آگهی از یکی از شرکتهای نزدیک خودمان بود که حالا اسم و آوازه اش تو دنیا پیچیده، و برای اولین بار خواسته یک لطف به مردم منطقه ما بکند و نیروی بومی استخدام کند. هر خط از اون رو که می خواندم برای خودم ، جامعه ام، جوونهامون متأسف می شدم. سر تا سر اون آگهی پر بود از سهمیه برای فلان کس مثل خیلی از این آگهی های استخدامی که چند وقت یکبار منتشر می شه. یعنی فردی با سهمیه عادی در این آگهی اصلا وجود نداشت. این 5 برگ A4با هزار بند و تبصره می گفت هر کس سهمیه داره حق زندگی داره، هر کس فامیل درجه اولش در جنگ حضور داشته جزء این سرزمین است و دیگران هیچ. تا حالا اینقدر بی انصافی ندیده بودم. همه جوانان ما به این مرز و بوم تعلق خاطر دارند. ایرانشان را دوست دارند و برای آن جان فدا می کنند. حالا این آقایان شلاق بی انصافی شان را دارند بر تن همه این جوانان می زنند. من برای خودم و همه اون جوونهایی که سهمیه ندارند متأسفم. فقط می خواهم یک نفر جواب منو بده، یک جواب قانع کننده که چرا یک فرزند شهید، یک فرزند آزاده، رزمنده می تواند با معافیت پزشکی استخدام شود و مشکلی برای آن شرکت و کارخانه پیش نیاید اما یک جوان با همان معافیت پزشکی نمی تواند؟! شاید یک جوان به یک دلیلی معافیت پزشکی گرفت و آن معافیت هیچ مشکلی برای کار کردن ایجاد نکند .پس تکلیف این جوون در این کشور با هزاران هزینه کمرشکن زندگی چی میشه؟ اون حق زندگی نداره؟ فقط اگه سهمیه داشته باشه می تونه استخدام بشه!؟ اگه یکم با چشم باز به طرافمون نگاه کنیم متوجه می شیم که چقدر آدم بیکار مثل من و شما دور و برمون هست. جوونی که خیلی وقته از زمان ازدواجش گذشته اما کار ندارد، خرج مادر وپدرش به عهده اونه. پیش دوستاش ، دوستایی که پدر پولدار دارند ، کار آزاد دارند شرمند اس. این جوونها زیادند. وقتی به این کانونهای کاریابی سری بزنیم اکثریت قریب به اتفاق اونها رو می بینیم. جوونی که رفته دانشگاه تا توی جامعه بهش با یک دید دیگه ، با دیدی محترمانه نگاه بشه باید بره کاریابی ببیند آیا این غولهای اقتصادی جامعه ما کارگر روزمزد نمی خوان. دیگه تو این جامعه مدرک تحصیلی ارزش ندارد. اینو دیدم که می گم. کار ندارند مدرکت چیه. اصلا مهم نیست که چقدر درس خوندی. تو این جامعه فقط یک قانون حکم می کنه اونم جنگه......چند ساله جنگ تمام شده؟ هیچکس تو این جامعه منکر از خودگذشتگی هایی که بسیجیان ما کردند نیستند . همه به اونها دست مریضاد می گن. همه قبولشون داریم وبراشون احترام قائلیم اما آیا دیگه وقت اون نرسیده که مدیران اجرایی جامعه ما این اکثریت قریب به اتفاق 20میلیونی را ببینند. بخدا جوونهای نور چشمی این جامعه فقط سهمیه دارها نیستند. آیا به اندازه کافی به اونها توجه نشده؟ به اندازه کافی سهمیه استخدامی شرکتها، سازمانها ، کنکور و هر چی که بوده رو به اونها اختصاص نداده ایم. پس ما چی؟ پس جوونهای دیگه چی؟؟؟؟؟؟ هنوزم سبک نشده ام. حرفهام زیادند و حوصله گفتن نیست. فقط ای کاش جامعه ما جوونهاشو می دید، اونم جوونهایی که هیچ جای دنیا همتا ندارند واینو خیلی وقته ثابت کردند. هر وقت بهشون نیاز بوده بدون هیچ منتی آماده بودند. اما.....این جوونهای بدون سهمیه هستند که چشمهای تیزبین دنیا رو متوجه ایران می کنند فقط ای کاش کسی بود و قدرشون رو می دونست اما هزاران افسوس ......