سلام
من كاملا با شما موافقم ..
براي موفقيت يك جامعه بايد همه جوانها را در نظر گرفت و به آنها بها داد ...
البته اين منافاتي ندارد با اين كه امتياز هايي هم به فرزندان كساني كه در برهه اي حساس شرنوشت فعلي ما را با اهداي جانشان رقم زدند داده شود ...
البته به قاعده .. مي دوني هنوز هم تو اروژپا .. تو فرانسه و ... بازماندگان جنگ جهاني كارت هاي مخصوصي دارند كه از همه خدمات عمومي رايگان بهره مند مي شوند ....
چند وقت ژيش رفته بوديم خانه يك جانباز .. مطلبي هم نوشتم كه چون اون وبلاگ تعطيل شده فعلا در دسترس نيست ... اما خلاصه اش را براي شما ميگم:
بنده خدا دستش داغون بود .. انگشت پاش رو به دستش پيوند زده بودند ... نفسش بالا نمي آمد .. شيميايي بود ... اسپري هاي مخصوص (مثل آسم) استفاده مي كرد ... مي گفت وقتي موج مي پيچه تو سرم هيچي حاليم نيست .. مي دونم اون موقع كارهايي مي كنم كه نبايد .. به همسرم گفتم بيا طلاق بگير قبول نكرده ... دو تا پسراش همبخاطر همون عوارض بيمار بودند ... بايد مرتب دكتر مي رفتند و داروهاي خاص استفاده مي كردند...
كاش به همينجا ختم مي شد ... دخترش (7 يا 9 ساله) با همه شيرين زبوني هاش .. به خاطر همين عوارض تو بيمارستان جلوي چشمش فوت كرده بود ....
نمي تونم ادامه بدم .. فقط يه سوال از شما دارم و خواهش مي كنم منصفانه جواب بده ... آيا اين آدم كه به خاطر زنده بودن من رفته بود .... اونقدر ارزش نداره كه حتي من جام رو تو دانشگاه به بچه اون بدم ؟
بر مي گردم ..
موفق باشيد